Blog

Pelaschap

Typerend voor de Molukse gemeenschap is het Pela-schap. Al in de 17 eeuw, ontstond er een verbond tussen de dorpen Suli, Waai en Kaibobo op het eiland Ambon.

De dorpen beloofden plechtig naar elkaar om te kijken in moreel en materieel opzicht. Tijdens de oorlogen die daarop volgden waren ze eensgezind en ondersteunden zij elkaar.

Deze geschiedenis gaat verder en heeft een diepere betekenis.

De basis en belofte door onze voorouders waren gelegd om blijvend naar elkaar om te kijken. Dat is in Nederland nog steeds heden ten dage geldend.

In 1951, in het voormalig kamp Schattenberg Westerbork), namen onze groot-ouders (mijn opa was één van de initiatiefnemers) uit deze dorpen het initiatief om de Kumpulan Tiga Serangkai (KTS) op te richten. De kumpulan is opgericht voor de afstammeling van deze drie dorpen en zij die zich hieraan verbonden voelen. En uit Assen en Bovensmilde e.o komen of later hier naar toe zijn verhuisd. Inmiddels bestaat de vereniging uit vier generaties, wat op zich best bijzonder te noemen is. 

Vorig jaar kwam het bestaan van de Kumpulan in gevaar. Na 61 jaar leek de rek er uit te zijn, er bleek geen opvolging te komen voor een nieuw bestuur c.q leiding van de vereniging. De vereniging heeft net als zovele clubjes etc. te maken met leegloop en des-interesse, KTS stond op het randje van de afgrond. De vraag, hoe gaan wij verder, als er geen kumpulan meer is, hing als een donkere wolk boven ons hoofd. 

Mijn vader is de laatste jaren voorzitter en boegbeeld geweest van KTS. De arme man kreeg slapeloze nachten. Hij had het overgenomen o.a mijn opa, zijn schoonvader één van de oprichters en heeft jarenlang zijn plicht met veel waarde en passie gedragen. En het leek nu voor niets te zijn geweest.

Wat hij niet wist....ik kreeg ook slapeloze nachten, toch wel. Want hoe kan een vereniging   (die zijn belang steeds weer laat zien) in stilte verdwijnen? Gelukkig waren er nog meer 'jongeren' die het stokje van onze ouders en grootouders willen overnemen en hopen met frisse moed en energie de KTS een opleving te geven. Er is een nieuw bestuur gevormd, met mijn grote mond heb ik gezegd dat als er kandidaten zijn maar niet genoeg voor een volledig bestuur, ik mij beschikbaar stel. (ahum, dacht ik nog, dat willen ze niet, dus er gaan genoeg mensen zich aanmelden...fout gedacht. Dus ik heb sinds kort een 'ketua'-positie......)

Zoals het nieuwe besturen betaamt, zijn er wat opstartproblemen geweest. Zeker van mijn kant, opeens zit ik eens per maand met een aantal bung2 te vergaderen, moet ik brieven in keurig Maleis uitwerken (nu nog door de voorzitter), lezen (begrijpen?) en zit je vooraan tijdens een ledenvergadering. Ze geven mij netjes een hand, allen, na afloop. Alleen de fles jenever geven ze nog niet aan mij door. 

Het is een nieuwe uitdaging, een serieuze. Ik zal mij moeten verdiepen in families, hoe de verbanden zijn. Wie pela is en waarom, want aan de achternaam hoor ik het niet meer altijd. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik mijn moerstaal niet beheers, al kan ik mij aardig redden in twee, drie zinnen, heb ik wel over nagedacht meestal, vloeiend gaat het niet. Maleis les volgen staat dus ook op de agenda binnenkort. 

De kop is er af, Nieuwjaarsreceptie is veel bezocht en het heeft nieuwe jonge leden opgeleverd. Ik zag mijn vader, nu als bezoeker, met argusogen naar mij kijken, zijn dochter had nu een positie en werd door iedereen aangesproken. Dat moet wel wennen zijn voor hem. Volgende activiteit is een samenwerking voor een groot feest met de landelijke Suli-vereniging Lorihua. Zij waren aanwezig bij het bescheiden feestje ter ere van het 60 jarig bestaan van KTS. De samenwerking en verbondenheid was ontroerend volgens hen en vandaar de keuze om het samen met KTS het feest te organiseren. Voor het nieuwe bestuur een eer, terwijl alle eer toekomt aan o.a mijn vader en onze ouders.

Wordt vervolgd.